De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. De iconische afbeeldingen en soundtracks van de serie, gevuld met vuur, schedels en demonische entiteiten, spiegelen de esthetiek van banden zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie is geëvolueerd naast de gameplay, die gedurende drie decennia verschillende metal -subgenres overspant. Van de thrash -metaalinvloeden van de originele ondergang tot de metalcore -intensiteit van de eeuwige doom, de soundtrack heeft consequent de agressieve geest van het spel weerspiegeld.
De soundtrack van de Doom 1993, zwaar beïnvloed door Pantera en Alice in ketens, heeft een sjabloon opgezet. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) toonden riffs die doen denken aan "Mouth of War" van Pantera. Het algehele geluid geleend van thrash metal reuzen zoals Metallica en Anthrax, die perfect de snelle, viscerale gameplay aanvult. De score van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect gesynchroniseerd met het iconische gunplay van de game.
Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, vereiste een verschuiving in muzikale richting. Hoewel de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerden Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie putten uit het atmosferische en complexe geluid van Tool. Het hoofdthema van Doom 3 weerspiegelt het experimentele karakter van Tool's lateralus , waardoor een verontrustend soundscape wordt gecreëerd dat geschikt is voor het langzamere, opzettelijke tempo van de game. Hoewel een commercieel succes, worden de overlevingshorrorelementen van Doom 3 nu gezien als een anomalie in de serie.
De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hectische energie van het origineel. De baanbrekende score van Mick Gordon, een door Djent doordrenkt meesterwerk, weerspiegelde perfect de intense, snelle gevecht van de game. Het innovatieve gebruik van de soundtrack van sub-bas en witte ruis creëerde een viscerale, onvergetelijke ervaring, die aantoonbaar de impact van het origineel overtreft.
Doom Eternal (2020), terwijl het werk van Gordons werkzaam was, zag een meer samenwerkingsbenadering, wat resulteerde in een soundtrack die, hoewel nog steeds sterk beïnvloed door zijn stijl, meer naar Metalcore boog, wat de heersende trends van de late jaren 2010 en begin 2020 weerspiegelde. De invloed van bands als Bring Me the Horizon and Architects is voelbaar, met een iets lichter gevoel in vergelijking met de ruwe intensiteit van Doom 2016.
DOOM: The Dark Ages presenteert een opwindend nieuw hoofdstuk. Vroege glimpen suggereren een soundtrack die inspiratie put uit zowel klassieke als moderne metal, waarbij de mix van klassieke doomelementen en innovatieve mechanica van de game weerspiegelt. De langzamere, meer opzettelijke gevechten, die mechs en mythologische wezens omvat, vereist een soundtrack die kan verschuiven tussen verpletterende zwaarte (die doet denken aan losgelaten) en lichtere, door thrash beïnvloede momenten, die de energie van de oorspronkelijke doom in weergalmden.
De soundtrack van de Dark Ages, gecomponeerd door Moving te voltooien, belooft een dynamisch soundscape dat de unieke gevecht van de game aanvult. De combinatie van zware storingen en door thrash geïnspireerde elementen creëert anticipatie op een score die waarschijnlijk naast de beste van de serie zal staan. De innovatieve gameplay van de game, beïnvloed door titels als Titanfall 2, loopt verder parallel met het experimentele karakter van moderne metal, wat een soundtrack suggereert die net zo baanbrekend zal zijn als de game zelf. Het potentieel voor een nieuw favoriet metalalbum bij de mei -release van Doom: The Dark Ages is echt opwindend.
